Με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να αλλάξω αυτά που είχα κάνει. Με βασάνιζε αυτό για πολλά χρόνια. Όταν άρχισα να κάνω ψυχοθεραπεία, σιγά σιγά και με το πέρασμα του χρόνου έμαθα ότι για να κάνω ό,τι έκανα τότε, τότε θα το είχα ανάγκη. Θα το ήθελα. Άρα καλώς έκανα!
Σε επόμενο βήμα, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα βιώματα με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα, με έμαθαν να εκτιμώ διαφορετικά τα πράγματα, να αγαπώ και να πιστεύω στον εαυτό μου με τις καλές ή τις κακές επιλογές του, να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση, να αγαπώ βαθιά, να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς όμως να δίνομαι άνευ όρων. Ουσιαστικά έμαθα να βάζω όρια. Όρια για το μέχρι που αντέχω κάτι, όρια σε μένα και στις επιλογές μου και όρια στην ελευθερία των άλλων προς εμένα. Όρια!
Άρα παύω να βασανίζομαι με αυτά που έγιναν και γιατί έγιναν, προσπαθώ να «ρουφάω» την κάθε μέρα κάνοντας ωραία πράματα και δε μετανιώνω για τίποτα πια. Καλώς έγιναν όλα αυτά και χάρις αυτών είμαι αυτή που είμαι. Έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου λοιπόν και έχοντας κάνει την αυτοκριτική μου, θα πω ότι μου αρέσω. Είμαι καλά με τον υπόλοιπο κόσμο, στη δουλειά μου και με το σύντροφό μου.
Αγαπώ τις επιλογές μου, παλιές και νέες. Βαδίζω με το κεφάλι ψηλά, κοιτώ τον ορίζοντα με άλλο μάτι κι ονειρεύομαι ξανά. Και το πιο όμορφο όλων είναι ότι δεν είμαι μόνη σε όλα αυτά.
Δημοσίευση σχολίου